Όταν η Στήριξη γίνεται αποτέλεσμα.
Προχθές συνάντησα την Γεωργία. Έλαμπε, ήταν φωτεινή.
-Γεια σου Έρη, μου φώναξε. Με ζωντάνια και χαμόγελο. Σαν κοριτσάκι ήταν. Με το τζινάκι της και την μπλούζα του Sail.
Η Γεωργία, συνταξιούχος ζαχαροπλάστρια και γιαγιά. Την αγκάλιασα και γύρισα περίπου τρία χρόνια πίσω. Τότε που ήρθε στο σύλλογο μαραμένη, μαζεμένη, με τον φόβο και την πίκρα στα μάτια γι αυτό που της έλαχε.
Τρεις μέρες μετά, την σκέφτομαι συχνά με χαμόγελο.
Ένας κήπος, συλλογιέμαι, είναι το Άλμα Ζωής που απλώνεται. Μεγαλώνει. Χωράει όλα τα μαραμένα λουλούδια. Λουλούδια ταλαιπωρημένα, αλλά όχι ξερά. Γέρνουν στο χώμα αλλά δεν πέφτουν. Χάνουν τα φύλλα αλλά κρατούν τον μίσχο.
Κι έρχονται οι κηπουροί. Ναι είναι αρκετοί. Καθένας με τον δικό του τρόπο φροντίδας. Ποτίζουν, σκαλίζουν από γύρω, γίνονται αντίβαρα στον αέρα, κρατούν ομπρέλες και τους μιλούν. Ναι, αυτό είναι το μυστικό τους. Τους μιλούν και τα χαϊδεύουν γιατί ως γνωστόν τα λουλούδια αισθάνονται.
Και τότε ο κήπος ανθίζει. Γεμίζει χρώματα και ευωδιές. Φυσάει άνεμος, πέφτει βροχή κι αυτά εκεί. Ζωντανά και λαμπερά. Οι κηπουροί από γύρω. Δεν φεύγουν ποτέ.
Καμαρώνοντας τα παλιά παίρνουν δύναμη και φροντίζουν τα καινούργια, τα ταλαιπωρημένα. Κι έτσι ο κήπος μεγαλώνει και μεγαλώνει.
Ένας κήπος γεμάτος ζωή είναι είναι το Άλμα Ζωής.
Ένας Κήπος Ζωής!
Αφιερωμένο με ευγνωμοσύνη, ειδικά στο επαγγελματικό προσωπικό του συλλόγου που κρατάει τον κήπο ζωντανό αλλά και σε όλες τις εθελόντριες.
Σας φιλώ,
Έρη