Οι μέρες που βιώνουμε τον τελευταίο μήνα λόγω του Κορονοϊού, είναι δύσκολες. Μας έχει ζητηθεί να αντιμετωπίσουμε μια αόρατη, άμορφη απειλή που ταράζει τα νερά της κανονικότητας, της ρουτίνας και της καθημερινότητας μας.
Η κατάσταση που βιώνουμε όλοι μαζί αυτή τη περίοδο έχει τα χαρακτηριστικά μιας κρίσης. Η κρίση αυτή μας φέρνει αντιμέτωπους με συναισθήματα, όπως αυξημένο άγχος, αβεβαιότητα, φόβο, ματαιότητα, αίσθημα ανημποριάς. Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για όλους μας είναι να σταθούμε «με κρίση» απέναντι στην κρίση, με ψυχραιμία, χωρίς πανικό, με προσοχή στο τώρα, χωρίς κριτική. Τι χρειάζομαι και τι έχω ανάγκη για να μπορέσω να ανταπεξέλθω, να με φροντίσω και να φροντίσω τους ανθρώπους που με χρειάζονται;
Για να το πετύχω, χρειάζεται πρώτα να αναγνωρίσω τις προσωπικές μου ανάγκες και να φροντίσω τον εαυτό μου.
Πως μπορώ να το κάνω αυτό;
Πως συμβάλλω στο να είμαι και να αισθάνομαι εντάξει;
Δημιουργώ μια σταθερά όπου θα μου επιτρέψει να βάλω μια βάση στο άμορφο και αόρατο που νιώθω να με κατακλύζει. – Είμαι σπίτι μου, είμαι ασφαλής! –
Ποια είναι η σταθερά αυτή για τον καθένα από εμάς;
Πόσο συχνά την μνημονεύουμε και πότε νιώθουμε ευγνώμων για αυτήν;
Αφού σταθεροποιήσω την βάση μου και συνειδητοποιήσω ότι η παραμονή στο σπίτι κρατά εμένα και τους δικούς μου ανθρώπους ασφαλή, βγάζω το pause (παύση) και επαναφέρω την καθημερινότητα και την ρουτίνα μου, προσπαθώντας να χωρέσω μέσα σ’ αυτήν ότι παλαιότερα δεν προλάβαινα ή δεν είχα χρόνο. Βρίσκω έναν δημιουργικό τρόπο να προσαρμοστώ στην νέα αυτή συνθήκη που ήρθε στη ζωή όλων μας.
Οι συναισθηματικές διακυμάνσεις που θα αισθανθώ κατά την διάρκεια του κοινωνικού περιορισμού είναι δικαιολογημένες. Αναγνωρίζω τα συναισθήματα που με κατακλύζουν κάποιες στιγμές, χωρίς να υποτιμώ ή να χλευάζω το πόσο με έχει επηρεάσει. Είναι απόλυτα φυσιολογικά και δεν κινδυνεύω από αυτά, αλλά από την παραγνώρισή τους. Τα συναισθήματα αυτά που τώρα με κατακλύζουν ίσως να προϋπήρχαν και πριν την παρουσία του Κορονοϊου. Αν για παράδειγμα, ήμουν αρκετά αγχώδης, τώρα που το περιβάλλον είναι πρόσφορο στη κρίση, το άγχος μου και η ανησυχία μου μπορούν να μεγεθυνθούν. Μιλάμε λοιπόν για πυρηνικά θέματα που προϋπήρχαν στην ζωή μου και ήμουν εντάξει μαζί τους. Επιβίωσα μαζί τους και δεν μπορούν να μου κάνουν τίποτα. Δεν είναι στο χέρι τους να με καταστρέψουν. Ούτε και τώρα θα το κάνουν. Γιατί την ευθύνη για εμένα την έχω εγώ. Μοιράζομαι τις σκέψεις μου και επικοινωνώ με ανθρώπους που εμπιστεύομαι, που μπορούν να με ακούσουν και δίπλα τους αισθάνομαι ασφαλής. Με ανθρώπους που υπάρχει ισοτιμία, αμοιβαίο μοίρασμα και ειλικρίνεια.
Παράλληλα δεν ξεχνώ να ενημερώνομαι για ότι με αφορά και αν φυσικά το θέλω. Λαμβάνω πληροφορίες που θα μου δώσουν τροφή για σκέψη και κινητοποίηση, χωρίς να με κουράζουν ή να καταστείλουν την διάθεση μου για δράση.
Το πιο γνωστό και χρησιμοποιημένο αρχαίο ρητό ”Νους υγιής εν σώματι υγιή” δεν θα μπορούσε να ήταν λάθος. Διατηρώ ισορροπία πνεύματος και σώματος και με δικές μου “ιεροτελεστίες”, υιοθετώ το ρητό των προγόνων μας. Εμπεριέχω στην καθημερινότητα μου την γυμναστική. Είναι κρίμα να χορεύει μόνο το πνεύμα με τόσες σκέψεις και το σώμα να μένει ακίνητο. Έτσι λοιπόν, εντάσσω στην καθημερινότητα μου την κίνηση (γυμναστική, γιόγκα, διαλογισμός, χορός). Η κίνηση δίνει χώρο και χρόνο στο σώμα να εκφραστεί και επιτρέπει σε μέρες και ώρες περιορισμού την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Αποφεύγω να εστιάζω μόνο στις δυσκολίες ή τους περιορισμούς που επιβάλλονται και σκέφτομαι τι είναι εκείνο που με βοήθησε στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιόδους περιορισμού. Ποια ήταν τα στηρίγματα μου τότε; Από που άντλησα δύναμη όταν χρειάστηκε να διαχειριστώ δύσκολες καταστάσεις;
Survivor! Αν εμπιστευτώ την ανθρώπινη ευελιξία και ύπαρξη και αναλογιστώ ότι ο άνθρωπος, ήρθε στο παρελθόν αντιμέτωπος με μεγαλύτερες καταστροφές και επέζησε, θα εμπιστευτώ και εμένα στη παρούσα κατάσταση. Ήμουν, Είμαι και θα Είμαι Survivor. Τότε του Καρκίνου, τώρα του Κορονοϊου.
Είναι μια κρίση και δεν θα μείνει για πάντα.
Φοβάμαι, ανησυχώ, τρέμω για το τι μπορεί να συμβεί. Είναι εντάξει να φοβάμαι! Είμαι ζωντανή και επιλέγω να πάρω από το χέρι τον φόβο και να συνεχίσω τη ζωή μου!
Είναι μια κρίση που ήρθε για να μου μάθει κάτι.
Σίγουρα μέσα σε αυτήν την κατάσταση κάτι καινούργιο θα μάθω για μένα και για τους γύρω μου. Αν πάρω τον φακό και ρίξω λίγο φως θα ανακαλύψω θησαυρούς που πριν δεν είχα τον χρόνο ή τη διάθεση να δω. Αυτήν την φορά, ας δεσμευτώ να εστιάσω σε αυτά που κερδίζω και όχι σε αυτά που χάνω. Ναι μπορεί να χάνω τις Κυριακάτικες βόλτες αλλά κερδίζω στιγμές με τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, με έμενα στον ρόλο του πρωταγωνιστή.
Είναι μια κατάσταση που θα περάσει και δε θα κρατήσει για πάντα.
Μπορεί τώρα να υπάρχουν σύννεφα που δεν με αφήνουν να δω τον ήλιο αλλά ο ουρανός είναι εκεί, πάντα φωτεινός και καθάριος!
Μένω στο σπίτι – δυνατή – και σε επαφή με τον δικό μου ουρανό!
Κατερίνα Λέντη, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt, Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού “ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ” Ν. Θεσ/νίκης